
Küçükken pek ağlamaz, yemek seçmez (duh!), çok konuşur, çok eğlendirir, çok sevilirmişim.
Şimdi de çok konuşuyorum, öf pöf deniyor, yemek seçmiyorum, herşeyi yiyorum, yeme deniyor, reklamlara bile ağlayasım geliyor, garipseniyor, gerçi ben de garipsiyorum yani sen bekle bekle yaşıan gel sulu göz ol. (yeah, the hormones my friend, the hormones) hala eğlendiriyorum ve çok seviliyorum çok şükür. Hala çok şekermiymişim? eh onu da şimdi söylemek ayıp olur, yıllar sonra "ben 32 yaşımda çok şekermişim" derim, valla derim, öyle dediler derim.
Küçükken anlatırlar hep, harçlığımı alıp mahallede "çocuklarrr para var hadi mısır alalım" diye bağırıp herkesi etrafıma toplarmışım. Bana verilenin yarısını koparır ablama vermek için saklarmışım.
Ben küçükken "de" hep şarkı söylemeye meraklıymışım. Susmazmışım. (video kanıtları var, yalanım yok). Kim bilirdiki yıllar sonra, hala, şarkıcı olacağım yerde, bizim kızlar grubunun "zeynep artık şarkı söylemesin" kampanyası başlatacağını :) şimdi onlardan birini (Emine bu sana!) yolda gördüğümde camı açıp avaz avaz şarkı söylüyorum ve çok eğleniyorum. Diyorum ya kesin yıllar sonra Zeynep de çok şeker kızdı gençliğinde diyecekler.
Birilerine kızdığımda bavulumu alıp kaçarmışım ( bahçeye ). Asiymişim. Şimdi de öyle, sinirlenince bir diğer odaya geçiyorum. Feci asiyim. Bir bakış atıyorum, ortalık yıkılıyor.
Küçükken, "uydurukça" adlı bir lisanım vardı sadece benim konuşabildiğim
. (ingilizcenin yandan yemişi). "La İsla Bonita" yı "si lena ki lena Pedro" diye söylerdim. Pedroyu kapmışım ama hayret. Zeka fışkırıyomuş.

En çok oynadığım oyun Barbie idi. saatlerce oynardım. Şimdi bir barbie m var. Bir de ipaddeki Dress me app lerim....
Ben küçükken hep büyümeyi hayal etmişim... Kim etmemiştir ki... Tadını çıkarmışmıyızdır acaba çocukluğun, masumiyetin? Ne o an anlayabildik ne şimdi hatırlayabilioruz. Bugünkü aklım olsa ne yapardım diyoruz.
Bugünkü aklın olsa, o günkü çocuk olurmuydun be birader?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder