son yazı düşündürür, son yazı hüzünlendirir ama biraz da neşelendirir...

Buchinger maceramı 4 Gün önce tamamlamış olmama karşın, bir veda yazısı yazamadım bir türlü. Tam 2 aydır yaşadıklarımı hissettiklerimi yazıyorum, eh tabi "Loserville'de kös kös otururken, yapacak başka birşey yokken, oyalanayım da yemek düşünmeyeyim derken, herkesten uzakta herkese yakın olmaya çalışırken yazmak kolay tabi... malzeme de bol....

4 gündür düşünüyorum nasıl bitirmeli bu blogu diye...aslında Almanya faslı bitti ama macera henüz başladı...Yeni Challenge burda, İstanbul'da, güzel sofralara, gece içki sefalarına, evde toplandık take out yapalım durumlarına karşı dimdik durabilmek, kilo vermeye ve dolayısıyla kendini iyi hissetmeye devam edebilmek:

Gün 1-2-3 : Teknede maaile deniz sefası: Yemek Yemek Yasak Resort. (A.K.A "Nizamiye)

Patroniçe : Annem

Bilanço : kilo alınmadı bol yüzüldü spor yapıldı sanıldı...

Gün 4 : Ajansta ilk gün

Bilanço : TBA (gün devam ediyor so far so good)

Görüldüğü üzere şehir Überlingen olmayınca, resort Buchinger olmayınca, insan yanlız kalmayınca yazılan olaylar, kaptanın seyir defterinden farksız, sıkıcı oluyor...Bu blog da işte sırf bu sebepten bitmek zorunda kalıyor.

Bugüne kadarki yazılarımı okuyan herkese çok teşekkür ederim. Umarım keyiflerinize keyif katabilmişimdir. Şimdilik Zeynep Almanya'da macerası sona erdi.

Buchinger'den ayrılırken oradaki resepsiyonistlerin "Hope to see you again soon" demesi konusunda yorum bile yapamayarak, sizinle, Buchinger veya benzeri yerlerle ilgili olmayan, yepyeni maceralarda tekrar karşılaşmayı umut ederek bu blogu bitiriyorum...

Şimdilik hoşçakalın, sağlıklı yaşayın, huzurlu olun, mutlu uyanın, sevgiyle beslenin......

Zeynep